ADNAN DURMAZ: Şehrin Köpekleri

ŞEHRİN KÖPEKLERİ 

RESİM: RENE MAİGRETTE

Şehrin köpekleri gece lambalarının yanında hırlaşıyordu

Uluyan yalnızlıklar siyiyordu ahraz kaldırımlara

Bir şair tütüyordu atılmış bir izmarit gibi gecenin kör noktasında

Ateşi kızarıyordu

Kimse dönüp almazdı geri

Dumanlı bir şeyler yazıyordu karanlığa

Şehrin köpekleri yalnızlığa ürüyordu

Bir militan hücresinde parmakları beş dal ateş

köz tükürüyordu  

Saltanatın beşinci odasında suçluluk duyguları

Bütün aynalarda sana bakıyordu

Kısrak salınışlı bir eda mavileşmiş saçlarında

Sevgisiz öpüşlerden kanlı dudaklar

Aşkı terk edişinin kaçıncı yılındaydın

Gözlerinde kişneyen yapay yıldızlar

Ellerine baktın senin değildi

Kalçanda kösnül gecelerin küskünlüğü

Bütün aynalarda aşk ağrıyordu

Şehrin köpekleri kalbini dalıyordu  

Bozkır kokularını bıraktın düşlerinin kanını silerek

Tıpkı regl kanı gibi bıraktın yol kıyısına

Üstüne sıçanlar siydi kendini kanırttın

Aşkı kanırttın kerpiç damların duvarları nasıl kokar yağmurlarda

Baharda çiçek açar mı toprak damlarda

Sevdanı bıraktın sınırsız ıssızlarda sahipsiz bir yitik gibi

Bilmedin gaz lambalı evlerin akşam yemeklerini

Geceleri toprakları mühürlenen köylerde

Terli yorgun ve asi hüznü bıraktın

Burada kaldın işte altın saraylarda debdebeli gecelerde

Riya cennetlerinde bir yaşamak seçtin  

Geriye dönüp onarılmaz sevdası kırılmış camlar

Mahcupsun sen

Payandasız yüreğini dilenci çanağı yap kaldırımlarda

Çünkü ne varsa sattın sana ait

İhanet ettin aşkta  

Bu şehir senin için ;

yalnızlıktan uluyan aç bir köpektir artık 

ADNAN DURMAZ